19."Nie mogę zapamiętać tego, że muszę o Tobie zapomnieć."

    Kierowałam się w stronę kuchni bo przecież tam ostatnio zostawiłam swój telefon. Wzięłam dwie białe kapsułki, które były dobrze znane mojemu organizmowi. Jedna na uspokojenie, druga zapobiegająca depresji. Kilka głębszych oddechów w między czasie przepitych wodą. Telefon leżał obok. Chciałam zadzwonić do mamy kiedy zobaczyłam, że mam jedną nieodczytaną wiadomość. Na ekranie zobaczyłam duże litery układające w całość imię, które będąc jednocześnie moim morderczym zjawiskiem przyprawiało mnie o dreszcze przyjemności. "Zayn". Nie mogąc zapanować nad palcami ślepo błądzącymi po wyświetlaczu odłożyłam telefon. Czułam się jak jedna z aktorek grających w dramatach dla nastolatek. Zawsze są takie przejęte. Tylko, że One przyprawiają taką pozę kiedy zobaczą puste opakowanie po pudrze czy tuszu do rzęs. Ja wpadałam w taki stan, wtedy, kiedy mój umysł błądził gdzieś pomiędzy krainą odpowiedzialności, a tym czego chce serce. Odczytałam sms.:
                                    "Przestań mnie unikać. Musimy się spotkać."
    W mojej głowie pojawiła się myśl, która już na zawsze miała zmienić to co do tej pory się działo.
                                    "Dziś u mnie. Wall street 39. Czekam."
    [KLIK]
    Moje serce biło tak szybko, że sama miałam ochotę jednym ruchem zakończyć wszystko co tak bardzo mnie denerwowało. Błąkałam się po domu co chwilę patrząc na opakowanie z "białymi kapsułkami". Usiadłam na podłodze, potem wstałam i patrzyłam się na to co znajduję się za oknem. Musiałam to skończyć. Poprzednią noc zakończyła długa rozmowa z Majką. Mówiła mi, że osoby z towarzystwa wszystkich zblazowanych celebrytów mówią o tym, jak Perrie kocha Zayna. Ona nie zdaję sobie sprawy z tego, że to co jest między nimi to tylko praca. Zayn jej tego nie uświadamia i, może nieświadomie, bawi się jej uczuciami. Co jeśli ze mną jest tak samo? Jeśli to tylko część jakiejś gry ?
    To niemożliwe. To po prostu niemożliwe. Nie mogę być samolubna. Ta dziewczyna niczym tu nie zawiniła. Jeśli już zawsze miałabym ukrywać się ze swoją miłością do niego, to przecież to nie ma żadnego sensu. Potrzebowałam stabilności. Szczególnie po tym co stało się tamtej feralnej nocy.
    Poszłam na górę. Wzięłam szybki prysznic. Wyprostowałam włosy i założyłam na siebie coś w czym wyglądałam jak osoba, bez żadnych psychicznych ubytków. [KLIK]
    Kiedy usiłowałam zapiąć zegarek usłyszałam trzask drzwi. To nie mogła być Majka bo przecież wczoraj mówiła, że wyjeżdża do rodziców. Moja krew momentalnie się zmroziła i niepewnie podeszłam do drzwi. Ktoś krzątał się po kuchni. Zebrałam w sobie resztki mojej nieustraszonej osobowości i postanowiłam sprawdzić kto to.
    Zobaczyłam tylko tył zgrabnej męskiej sylwetki. Idealnie ułożone włosy i zapach, który poznałabym nawet bez posiadania zmysłu węchu. Nie chciałam wykonywać żadnego ruchu. Nie wiedziałam na ile mogę sobie pozwolić.
    -Powinieneś zapukać.
    Zayn napięcie się odwrócił. Jego twarz była cała napięta, a żyły na dłoniach jeszcze bardziej niż zawsze widoczne.
    -Już zawsze będziemy się tak witać ?-zapytał. Jego oczy były zaszklone, a jego usta krwiście czerwone. Płakał. On płakał.
    -Tak czyli jak ?
    -Nijak !-krzyknął. Nie tak głośno jak wtedy w domku, jednak krzyknął.
    Szybko zobaczył, że jego podniesiony ton głosu wprawia mnie w stan osłupienia dlatego powoli zbliżył się do mnie. Nie pytał o pozwolenie. Pierwszy raz, to On przejął kontrolę. Kontrolę nad tym co się dzieję. Delikatnie chwycił moją dłoń. Najpierw jedną potem drugą. Splótł nasze palce. Tak jak lubiłam. Utkwiłam wzrok w podłodze. Jednym palcem uniósł mój podbródek do góry i patrząc prosto w oczy powiedział:
    -Wczoraj zerwałem umowę z menagerem. Już nie jestem z Perrie. Nie jestem i nigdy nie będę musiał być. Chciałem być tylko dla Ciebie.
    Wiedziałam, że nie powiedział mi wszystkiego. Bał się.
    -Powiedz mi wszystko. Wiem, że coś ukrywasz.
    Po chwili ciszy przełamał się i mocniej zaciskając nasze dłonie powiedział:
    -Perrie próbowała popełnić samobójstwo. Jest w szpitalu, a jej życiu już nic nie zagraża. Zostawiła list.
    W tym momencie przestałam oddychać. Moje serce wiedziało co ma zrobić. Nie mogłam być egoistką. Ona go kochała. Nie tak bardzo jak ja, bo przecież nikt by tak nie umiał, ale kochała. Czuła się tak potwornie jak ja. Cierpiała tak samo mocno, kiedy ja wypłakiwałam się swojej poduszce. Ona czuła to samo.. Nie była niczemu winna, bo przecież każdy może kochać.
    W tej chwili postanowiłam zrobić to, co kazał mi umysł. Serce miało ogromną siłę przebicia, jednak to ja decydowałam.
   [KLIK]
    -Nie możemy Jej tego zrobić. Nie możemy być razem.-powiedziałam.
    Moja głowa szybko oparła się o klatkę piersiową Zayna. Czułam jak jego serce przyśpiesza. Zaczęłam spazmatycznie płakać. Zayn przytulił moje ciało i mocno przywarł do swojego. Przez łzy udało mi się powiedzieć :
    -Tak bardzo Cię kocham.
    Chłopak pocałował mnie w głowę. Po chwili odchylił moją twarz i opierając swoje czoło o moje poprosił:
    -Nie rób mi tego. Proszę. Nie możesz mnie zostawić.
    -Nie zostawiam Cię. Zawszę będę Cię kochać. Może kiedyś, któregoś dnia, na jakimś innym świecie będziemy razem. Wtedy moja miłość do Ciebie będzie tak samo bezgraniczna. Teraz musisz do niej wrócić, i być z nią. Nie możesz jej tego zrobić.
    Tak strasznie płakałam. Wsunęłam moje dłonie pod jego koszulkę by uświadomić sobie, że po raz ostatni w moim życiu dotykam jego rozgrzanego ciała. To miało się nigdy więcej nie powtórzyć. To był już koniec.
    -Mam teraz wyjść? Wyjść i zapomnieć o Tobie ? -zapytał pełen wyrzutów. Jego policzki były mokre od łez.
    Odsunęłam się od niego na bezpieczną odległość. Patrzyłam na niego jak na najpiękniejszy obraz. On odchodził.
    Jego ciało szybko znalazło się obok mojego, a usta zatopiły się w moich. Czułam jego dłonie na swoich plecach, a nogi powoli unosiły się by objąć go w talii. Zayn zaczął iść w stronę kanapy. Nagle opuściłam nogi na ziemię odpychając go lekko od siebie i mówiąc:
    -Już czas na Ciebie.
    -Kurwa ja nie będę umiał bez Ciebie żyć.
    -Nauczymy się. To potrwa, ale damy radę. Idź do niej proszę...
____________________________________
http://ask.fm/MarinaMoss pytania do autorki i bohaterki. Obiecują wam, że to co dziś przyśniło mi się jest nieziemskie, a dalsze losy Mariny będą naprawdę emocjonujące. To nie jest koniec, to dopiero początek.
Marina M.